کم کم تفاوت های ظریف میان نگه داشتن یک دست

و زنجیر کردن یک روح را یاد خواهی گرفت.

این که عشق تکیه کردن نیست

و رفاقت، اطمینان خاطر.

و یاد خواهی گرفت که بوسه ها قرارداد نیستند

و هدیه ها، عهد و پیمان معنی نمی دهند.

و شکست هایت را خواهی پذیرفت

سرت را بالا خواهی گرفت با چشم های باز

با ظرافتی زنانه و نه اندوهی کودکانه.

و یاد می گیری که همه راه هایت را همین امروز بسازی

که خاک فردا برای خیال ها مطمئن نیست

و آینده امکانی برای سقوط به میانه ی  نزاع در خود دارد.

کم کم یاد می گیری 

که حتی نور خورشید می سوزاند اگر زیاد آفتاب بگیری.

بعد باغ خود را می کاری و روحت را زینت می دهی.

به جای اینکه منتظر کسی باشی تا برایت گل بیاورد.

و یاد می گیری که می توانی تحمل کنی...

                                          که محکم هستی...  

                                                            که خیلی می ارزی....

و می آموزی و می آموزی

با هر خداحافظی  یاد می گیری.

نظرات شما عزیزان:

مجید

ساعت11:46---18 بهمن 1390

[وب سایت]

بودیم و کسی پاس نمی داشت که هستیم .باشد که نباشیم و بدانند که بودیم
سلام.خسته نباشید،خیلی خوب بود.

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: